تغذیه تلیسه نباید همیشه به صورت «بازی حدس زدن» باشد.

حتما همه شما تجربه دوران نوجوانی خود را به یاد می آوردید که وقتی از مدرسه به خانه برمیگشتید به سرعت به سمت یخچال یورش برده و هر چه در آن بود را می خوردید و هنوز هم برای ناهار یا شام جا داشید.

یک مفهوم مشابه نیز می تواند در مورد تغذیه تلیسه ها به کار برده شود. آنها در حال رشد هستند و می توانند مقادیر بسیار زیادی خوراک را مصرف کنند. اما، این ضرورتا به این معنی نیست که آنها باید این رویه را دنبال کنند، که این امر خوراک دادن آنها را چالش برانگیزتر می کند. در وبیناری که اخیرا با عنوان «تغذیه تلیسه: آیا جیره اثری دارد؟» در ویسکانسین برگزار شده بود دکتر هافمن (از صاحبنظران بنام در بحث پرورش تلیسه) چندین مانعی که معمولا پرورش دهندگان با آن مواجه می شوند را لیست کرده است:

            – BCS بیش از حد

            – تنوع در رشد

            – شلوغی بیش از حد و جداکردن خوراک

            – زمستان

در ارتباط با چاقی، هافمن اظهار داشت که تلیسه عمدتا 1 درصد وزن بدنشان NDF می خورند. همچنین او بیان کرد که هرچه تلیسه ها بزرگتر می شوند، در واقع نیاز به کل مواد مغذی قابل هضم (TDN) کاهش می یابد. اما، بسیاری از پرورش دهندگان جیره هایی تغذیه می کنند که نسبت به وزن حیوان TDN بسیار زیادی دارد، که موجب بیش از از چاق شدن تلیسه می گردد. خورانیدن NDF بیشتر می تواند با این مشکل مقابله کند، چرا که افزایش وزن روزانه در نتیجه تسریع پرشدگی شکمبه کاهش می یابد.

تنوع رشد نیز مشکل دیگری است، به ویژه وقتی که عواملی نظیر نرخ آبستنی هم در نظر گرفته شوند. هافمن بیان کرد که گله هایی با 25 تا 50 درصد نرخ آبستنی بیشترین تنوع یا واریانس را در سرعت رشد نشان دادند، و اینکه خدمات بیشتر موردنیاز برای استقرار تلیسه ها حتی موجب تاخیر بیشتری نیز گردید.

جدا کردن خوراک نیز معضل دیگری است. هافمن اشاره کرد که گاوها کلا قطعات بلند را در خوراک دوست ندارند. تلیسه ها با فشار دادن پوزه خود روی خوراک آن را جدا می کنند، که در نهایت مشکلات سم را هم می تواند در پی داشته باشد. همانطور که آنها بایستی در سر آخور تقلای بیشتری بکنند تا به خوراکی که با پوزه خود به قسمت های دورتر آخور پرت کرده اند برسند، آنها باید پاهای خود را بیشتر بکشند و نیز گردن خود را هم بیشتر بکشند تا به خوراک برسند که اینها در مجموع می تواند مشکلات پا را بوجود بیاورد.

هافمن همچنین گریزی زد به اثری که زمستان می تواند بر سرعت رشد داشته باشد. او توصیه کرد که جیره های زمستانی را از اوایل آبان ماه شروع کنیم و در اوایل بهمن قطع کنیم. سطح استراحت تلیسه نیز میتواند تفاوت ایجاد کند؛ اگر آنجایی که تلیسه استراحت میکند گرم و راحت باشد، انرژی کمتری صرف میشود تا تلیسه دمای بدنش را تنظیم نماید.

فراهم کردن شرایطی که موجب استارت خوب برای تلیسه ها شود باعث می شود که آنها به حداکثر توانشان برسند. برای تضمین اینکه هر تلیسه ای مواد مغذی مورد نیازش را دریافت کند، شرایط محیطی و فیزیکی باید در نظر گرفته شود.