تغذیه تلیسه ها با جیره هایی که حاوی سطوح بالاتری از کربوهیدرات غیر الیافی (NFC) هستند موجب بهبود بهتر افزایش وزن روزانه از 12 تا 28 هفتگی می شود.

در طول 2 سال اول زندگی، نیازهای غذایی تلیسه های شیری به شدت متفاوت خواهد بود. «حتی با اینکه تحقیقات قبلی نشان داده اند که تغذیه جیره های پر کنسانتره افزایش وزن و بازده خوراک را بهبود می دهد، اما باید توجه کنیم که اجزای کنسانتره ممکن است به شدت متفاوت باشند».

بوتیرات و پروپیونات مهمترین اسیدهای چرب فرار برای توسعه و رشد شکمبه در گوساله های جوان هستند. جیره هایی که مواد به سهولت قابل تخمیر (مثل دانه جو یا ذرت فرآوری شده) فراهم می کنند، می توانند تولید این 2 اسید چرب را افزایش دهند و رشد و توسعه شکمبه را تقویت کنند.

بنابراین گروه تحقیقاتی دکتر نِنیچ  در دانشگاه پوردو امریکا مطالعات جالبی انجام دادند (هرچند دکتر نِنیچ الان دیگر در آن دانشگاه حضور ندارد) تا تعیین کنند که بهترین راهکار برای خورانیدن کنسانتره و افزایش رشد تلیسه ها و بازده خوراک چیست.

جیره ها طوری فرموله شدند که سطوح بالا یا پایین NFC داشته باشند. در مطالعه اول که شامل 3 تیمار بود، گروهی جیره با NFC بالا، گروهی جیره NFC پایین، و گروه آخر جیره با NFC پایین همراه با چربی برای هم-انرژی شدن با تیمار 1 دریافت کردند.

تلیسه هایی که جیره های NFC پیین+چربی دریافت کرده بودند در روزهای 56 و 112 مطالعه سنگین تر از آنهایی بودند که جیره NFC پایین بدون چربی دریافت کردند، و این به اندازه 9 کیلوگرم اختلاف بین تیمارها بود.

افزایش وزن روزانه در 56 روز اول مطالعه در تلیسه های تغذیه شده با NFC پایین+ چربی به ترتیب به اندازه 14/9 و 8/9 درصد بالاتر از تلیسه های تغذیه شده با جیره NFC پایین و NFC بالا بود. بازده خوراک نیز به اندازه 12/7  درصد در تلیسه های تغذیه شده با چربی بالاتر بود.

تلیسه های تغذیه شده با NFC پایین هزینه های کمتری به ازای هر روز داشتند که قابل انتظار بود چرا که با محصولات فرعی و ضایعات تغذیه شده بودند. اما هزینه خوراک به ازای هر کیلوگرم افزایش وزن برای تلیسه های تغذیه شده با NFC پایین + چربی پایین ترین مقدار بود.

بخش بزرگی از جیره های با NFC بالا حاوی ذرت هستند که ممکن است قیمت بالایی داشته باشند و موجب افزایش قیمت جیره ها شده باشند. همراه با ماده خشک مصرفی بالاتر در جیره های با NFC بالا که در این مطالعه مشاهد شد، این داده ها نشان داد که منابع جایگزین دیگری ممکن است مقرون به صرف تر باشند.

در آزمایشی دیگر همین گروه نشان دادند که گوساله هایی که در دوره شیرخوارگی استارتر با کیفیت و با NFC بالا دریافت کردند نسبت به آنهایی که با برنامه معمول و استارتر ضعیف تر در دوره پیش از شیرگیری تغذیه شده بودند، پس از شیر گیری و تغذیه با جیره با NFC پایین بیشتر ضربه خورده بودند و این دقیقا چیزی است که در بیشتر دامداری های ایران دیده می شود به طوری که عملکرد گوساله در دوره پیش از شیرگیری خوب است و به یکباره پس از شیرگیری و رفتن روی جیره های کم کیفیت عملکرد کاهش می یابد.

وقتی گوساله ها با جیره های با کیفیت و NFC بالا در دوره پیش از شیرگیری تغذیه می شوند، حفظ همان شرایط جیره ای برای دوره پس از شیرگیری در این گوساله ها بسیار حساس تر و مهم تر می باشد. لذا استفاده از ترکیباتی مثل گروئر یا جیره ای که تزدیک به استارتر پیش از شیرگیری باشد می تواند به شما در داشتن گوساله های شاداب تر کمک کند.