محدودیت مصرف خوراک و ظرفیت شکمبه تلیسه یک راهکار مدیریتی برای کنترل رشد، ترکیب بدنی و هزینه در تلیسه ها می باشد. مقدار مدفوع تلیسه هایی که محدود تغذیه می شوند نسبت به تلیسه هایی که خوراک های پرفیبر و کم انرژی دریافت می کنند کاهش می یابد.  اما نکته منفی که باید در نظر گرفت تاثیر محدودیت مصرف خوراک بر  روی کاهش ظرفیت شکمبه است. به طور خلاصه ظرفیت شکمبه تلیسه هایی که 10-20 درصد کمتر از حد اشتها تغذیه می شوند کاهش می یابد.

نکات کلیدی در امر تغذیه محدود تغذیه محدود تلیسه های جایگزین می تواند با کاهش میزان علوفه و در عین حال حفظ سایر مواد مغذی با جیره های پر علوفه و با غلظت انرژی کمتر صورت پذیرد. تلیسه با مصرف کنسانتره بیشتر و کاهش علوفه به رشد مورد مورد نظر میرسند و متخصصین تغذیه باید جیره را برای رسیدن به توازن پروتئین و انرژی مورد نیاز جهت رشد مورد نظر صورت پذیرد. مصرف خوراک تلیسه ها با روش محدود خوراک دادن : در آزمایشی که در دانشگاه ویسکانسین صورت گرفت پژوهشگران جیره ها را بر اساس جیره های مرسوم و بر پایه سطح علوفه بالا و براساس توصیه های  NRC 2001شامل 13.1 درصد پروتئین و 2.1 مگا کالری  ME تنظیم کردند. تلیسه با میانگین وزنی 450 کیلو گرم و افزایش وزن روزانه 870 گرم داشتند. برای تنظیم جیره هایی با محدودیت مصرف در تلیسه ها سویا و ذرت به جیره مصرف میشدند تا جیره ها از لحاظ انرژی و پروتئین یکسان باشند. برای محدودیت مصرف در تلیسه ها استفاده از 325 میلی گرم یونوفر لازولوسید به منظور 5% کاهش بیشتر در ماده خشک مصرفی بود. میزان خوراک مصرفی در جیره های در حد اشتها برابر: 10.350 گرم، در گروه دریافت کننده سویا و ذرت برابر 8.52 و در گروه دریافت کننده یونوفر 8.16 بود.

رشد تلیسه ها و ظرفیت شکمبه در اولین شکم زایش: پس از تکمیل آزمایش 180 روزه تلیسه ها جیره های معمول دریافت کردند. تلیسه هایی که محدود تغذیه شدند 19.29 و تلیسه هایی که تغذیه معمولی داشتند 20.61 کیلو گرم ماده خشک مصرف می کردند.