پول سازی از همین جا آغاز می شود- ارائه مقادیر مناسب اجزای خوراکی به شکمبه دام یک کار 24 ساعته-7 روز هفته است- نتایج آن هم 24 ساعته- 7 روزه خواهد بود.
دکتر احسان محجوبی 24 دی 93
با چه سرعتی شما می توانید با برنامه ای سازگار شوید که علاوه بر شیر تولیدی و ترکیبات شیر، بازده خوراک را هم افزایش دهد؟-بدون هزینه زیاد؟
پس، از وظیفه خطیر مدیریت آخور چشم پوشی نکنید. درحالی که اغلب ندیده گرفته می شود، این جایی است که پول ساخته میشود و پول سازی می کند. مدیریت آخور تضمین می کند که گاوها همان جیره متوازنی را میخورند که نوشته شده است.
اغلب مشاوران برجسته امریکایی همواره بر خورانیدن جیره های پر علوفه ای و حداکثر کردن علوفه مصرفی پافشاری دارند. همراه با این جیره های پرعلوفه، حفظ نسبت ثابت و مستمر علوفه به کنسانتره خوراک ریخته شده اهمیت پیدا می کند.
تغییرات روز-به-روز در این نسبت علوفه به کنسانتره سرعت تولید اسیدهای چرب فرار را در شکمبه تحت تاثیر قرار می دهد. این مسئله به نوبه خود pH شکمبه را تحت تاثیر قرار می دهد. وقتی جمعیت و گونه های باکتریایی تغییر می کنند، هضم شکمبه ای نیز دچار تغییر می شود. اسم بازی قابلیت هضم شکمبه ای شما «ثبات» نام دارد.
«جدا کردن خوراک» بازی شما را به هم میریزد.
گاوها پوزه خود را برای یافتن چیزهای خوردنی خوب داخل خوراک می کنند. اما این جدا سازی، نسبت علوفه به کنسانتره را به هم میریزد. وقتی که به آنها اجازه جداکردن خوراک را می دهید، و این نسبت در طول روز به هم میریزد، هم آنها ضرر می کنند و هم شما! چگونه؟ به فهرست زیر که عوامل ایجاد زیان های های دوطرفه است توجه کنید:
– کاهش کلی قابلیت هضم
– افزایش اسیدوز
– خوراک مصرفی نا منظم
– افزایش وقوع بیماری های متابولیک
– چربی شیر پایین
جدا سازی خوراک می تواند به وسیله قطعات بلند، مواد خشبی خشک (بیش از 60 درصد)، چگالی بسیار متغیر مواد مغذی به کار رفته در جیره، یا علوفه خیلی خیلی خشک ایجاد شود. در هر مورد، ویژگی های فیزیکی جیره است که امکان جداسازی راحت آن را توسط دام فراهم می سازد. عوامل دیگری نیز هستند که میتوانند موجب این جداسازی شوند:
– فضای آخور به ازای هر راس
– تعداد ساعاتی از روز که خوراک در آخور فراهم است.
– تعداد دفعاتی در روز که TMR ارائه می شود.
– تعداد دفعاتی که خوراک در آخور هم زده می شود (Push up: در واقع هم زدن خوراک در آخور و هُل دادن آن به سمت دام در آخورهای زمینی است).
مطابق با تحقیقات انجام شده، دام های پرتولیدتر توانایی بیشتری در جداکردن خوراک نسبت به بقیه دام های موجود در گله دارند. خوراک دادن گاوهای پرتولید در واقع «راندن بین خطوط» است که آن خطوط عبارتند از مقدار کافی از الیاف موثر فیزیکی و جداکردن علوفه های پر NDF. اگر مقدار زیادی علوفه با قطعات بلندتر وجود داشته باشد، گاوها قطعا مقدار بیشتری جدا خواهند کرد.
در یک کلام: گاوها جداکننده های زبردستی هستند. گاوها قطعات بلندتر را سوا کرده (به ویژه آنهایی که حاوی ساقه هستند) و ذرات ریز را می خورند. یونجه خشک علوفه ای است که به سادگی جدا می شود. با این حال، ذرت سیلویی خشک و درشت خرد شده نیز می تواند به راحتی به وسیله گاو جدا شود.
چگونه جدا سازی خوراک را کم کنیم؟
افزایش دفعات خوراک دهی و هم زدن خوراک در آخور اغلب فرآیند سوا کردن را کاهش می دهد و بنابراین، خورانیدن علوفه پرکیفیت را افزایش می دهد.
فرآیند کردن علف خشک و سیلو ها (به ویژه وقتی خیلی خشک هستند)، بدون بخطر انداختن peNDF (الیاف موثر از لحاظ فیزیکی) سواکردن خوراک را کاهش می دهد. یونجه خرد کن خود را مجددا چک کنید تا مطمئن شوید به درستی کار می کند و نیز اینکه تیغه های آن به اندازه کافی تیز باشد تا قطعات درشت ساقه و برگ را باقی نگذارد. از تغذیه جیره هایی با بیش از یک-سوم منبع علوفه ای بلندتر از 10 سانتی متر جلوگیری نمایید.
همچنین در نظر داشته باشید که هر چیزی که رقابت را بر سر آخور زیاد کند، احتمال جدا سازی را نیز افزایش می دهد. گروه بندی دام ها بر اساس جثه بدنی به کاهش سوا کردن کمک خواهد کرد.
