چرا برخی آب را دیر در اختیار گوساله قرار می دهند؟ باید از روز اول قرار دادن کنسانتره حتما آب در اختیار او قرار بگیرد. چرا که آب برای گوساله اهمیت زیادی دارد.

آب نقشی حیاتی در هیدراسیون و توسعه شکمبه گوساله بازی می کند. گوساله های در حال رشد شیر مصرف می کنند، به همین خاطر به نظر می رسد که آب دادن به گوساله ها ضرورتی ندارد، اما این برداشت درستی نیست. سوای شیر دادن، قرار دادن آب برای گوساله از طریق افزایش خوراک مصرفی موجب افزایش وزن روزانه می شود.

مطابق با برنامه National Dairy FARM program Animal Care Manual نسخه 3 (2016)، بهترین کار این است که آب تمیز و تازه را از اولین روز زندگی گوساله در اختیار او قرار دهیم. اما، مطابق با گزارش سیستم ملی نظارت بر سلامت گاوهای شیری (USDA, 2014)، میانگین سنی تلیسه ها در اولین روز دریافت آب در آمریکا 17/6 روز است. هرچه گله ها بزرگتر می شوند میانگین سن اولین آب دریافتی در تلیسه ها کاهش می یابد (جدول را ملاحظه کنید)، اما هیچ گله ای وجود ندارد که در اولین روز زندگی آب در اختیار گوساله ها قرار دهد.

میانگین سنی تلیسه ها در اولین روز دریافت آب و اندازه گله (NAHMS 2014)

یکی از نقش های بسیار مهمی که آب بازی می کند توسعه شکمبه است. وقتی گوساله ای آب می نوشد، آب وارد شکمبه می شود، همانطور که استارتر وارد شکمبه می شود. اما شیر، چه از سطل چه از بطری مخصوص شیر، از طریق ناودان مری وارد شیردان می شود و شکمبه را دور می زند. آب در شکمبه محیطی را در جهت رشد میکروب های موجود در آن فراهم می کند. برای تخمیر غلات و علوفه، باکتری های شکمبه باید در آب زندگی کنند. توسعه شکمبه بدون آب آهسته خواهد بود.

در سال 1984، مقاله ای در مجله Dairy Science منتشر شد که در آن رشد، سلامت و استارتر مصرفی گوساله هایی که به صورت آزاد به آب دسترسی داشتند و یا بدون آب بودند را در طول دوره 4-هفته ای شیر دادن، بررسی کردند. پیش از این مطالعه ، آب دادن به گوساله ها پیش از شیرگیری مرسوم نبود. محققان دریافتند که عدم ارائه آب موجب کاهش 31 درصدی مصرف استارتر و کاهش 38 درصدی افزایش وزن روزانه گردید.

در شرایطی که کل اجسام جامد شیر بالاست (زیر 15 درصد)، آب دادن اهمیت بسیار بیشتری پیدا می کند. غلظت بالای اجسام جامد در شیر یا شیر خشک می تواند وضعیتی ایجاد کند که توازن اسمتیک گوساله را به هم بزند و موجب خروج آب از سلول های بدن گوساله و در نهایت اسهال و دهیدراسیون گردد. این وضعیت حتی زمانی که گوساله شیر زیادی می خورد نیز رخ می دهد. دسترسی آزاد به آب تا حدی موجب تنظیم خودکار توسط گوساله می گردد، که شدت دهیدراسیون را کاهش می دهد.

به طور مرسوم تصور می شود که گوساله ها آب گرم را به آب سرد ترجیح می دهند. این نظریه در یک مطالعه فنلاندی که در سال 2011 در مجله Dairy Science چاپ شده است، تایید گردید. این مطالعه دریافت که آب مصرفی در گوساله هایی که دسترسی به آب گرم داشتند نسبت به آنهایی که به آب سرد دسترسی داشتند بیشتر بود. اما افزایش در آب مصرفی در این گوساله بدون تغییر در افزایش وزن روزانه بود؛ باید به خاطر داشت که شرایط پرورش در این مطالعه با آنچه که به طور مرسوم در آمریکا انجام می پذیرد کاملا متفاوت است. توجه به اینکه نکته که با آب گرم گوساله ها را تشویق به مصرف آب کنیم ارزش زیادی دارد.

نکته نهایی در مورد آب در گوساله ها، اطمینان از کیفیت آب است. گروه ترویج دانشگاه ایالتی میشیگان توصیه می کند که به طور دوره ای منابع آب را از لحاظ باکتری و مواد معدنی آزمایش کنیم. به طور کلی، به جز سدیم، سطوح توصیه شده برای دام های اهلی قابل تعمیم به گوساله ها می باشد. گوساله ها به شدت به سدیم حساس هستند و نمی توانند سطوح بالای آن را تحمل کنند. آبی که از دستگاه تصفیه (برای کاهش سختی آب) رد می شود سدیم بسیار بالایی دارد و نباید به گوساله ها داده شود یا با شیر خشک مخلوط شود، مگر اینکه سطوح سدیم آن آزمایش شود که کمتر از 100 ppm باشد.

فزون بر آن، باید سطل های آب را از آلودگی های محیطی مثل آشغال، خوراک، مدفوع و جلبک پاکیزه نگه دارید. محققان دانشگاه یوتا دریافتند که در گوساله هایی که ظرف آب آنها به صورت روزانه خالی و تمیز میشود در مقایسه با گروه هایی که هفتگی یا دو هفته یکبار این عمل در آنها انجام میشود، افزایش وزن روزانه و وزن شیرگیری بیشتر بوده است. قرار دادن سد یا حائلی بین ظرف کنسانتره و آب می تواند مفید باشد.

آب برای پرورش گوساله های سالم اهمیت زیادی دارد. اطمینان حاصل کنید که آب تمیز و تازه و همیشه در دسترس باشد و تا می توانید برای رسیدن به بهترین عملکرد رشد  سلامت در گله آینده خود آن را سریعتر و در روزهای اول زندگی در اخیتار گوساله قرار دهید.